สุขสันต์วันเกิด อ.วิทยากร เชียงกูล และ เรื่องสั้นพิเศษ “วันหยุดของคนเรานั้นสั้น”

เนื่องในวันคล้ายวันเกิดของ อ.วิทยากร เชียงกูล เวียนมาบรรจบอีกครั้งในวันนี้
ขออำนวยพรให้ อ.วิทยากร เชียงกูล มีสุขภาพ พลานมัยที่สมบูรณ์แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ ซึ่งท่านได้ถ่ายทอดผลงานวรรณกรรม งานเขียนและงานแปลออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในโอกาสสำคัญครั้งนี้ จึงขอนำเสนองานเขียนของ อ.วิทยากรในรูปแบบเรื่องสั้น ชื่อ “วันหยุดของคนเรานั้นสั้น”  ซึ่งเป็นงานเขียนเมื่อ 37 ปี ที่แล้ว มาให้ผู้สนใจได้สัมผัสกันอีกครั้งหนึ่ง….

วันหยุดของคนเรานั้นสั้น

โชคชะตาและความเอื้อเฟื้อของคนบางคนทำให้มีโอกาสเดินทางไกล ไปยังดินแดนที่พระอาทิตย์ให้เกียรติมาเยือนก่อนใครแห่งนั้น

เขาพาฉันขึ้นไปบนภูเขาสูง ตรงเส้นทางคอนกรีตที่คดโค้งพับไปพับมา อ่อนไหวเหมือนธรรมชาติ และแข็งแกร่งเหมือนจะอวดมันสมอง และฝีมือของมนุษย์ หมอกสีขาวขุ่นสยายลงมาปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง ขณะที่เราโลดแล่นสูงขึ้นไปสูงขึ้นไป ตามเส้นทางที่ดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ฉันรู้สึกคล้ายกับว่า จะได้ขึ้นไปสู่ที่ซึ่งไม่เป็นที่รู้จักกันมาก่อน เพื่อที่จะได้ไม่กลับมาลงอีกเลย

เขาพาเราไปดูทะเลสาบสีเขียวเข้ม น้ำตกสูงตระหง่าน โขดหิน และ ฯลฯ นักท่องเที่ยวอเมริกันกลุ่มใหญ่ที่ไปในรถคันเดียวกัน ดูร่าเริงสนุกสนานและเป็นกันเอง จนฉันมองไม่เห็นความแตกต่างระหว่างเรา และเริ่มคิดว่าเขาอาจจะเป็นเพื่อนฉันก็ได้

ฉันหวังว่า ฉันคงจะไม่ต้องรังเกียจพวกเขา เพียงเพราะรัฐบาลที่ปราศจากหัวใจของเขา สร้างความขมขื่นและเจ็บช้ำไว้ในเวียดนามและที่อื่นๆ

บนภูเขานั้น ฉันไม่ได้รู้สึกถึงความเป็นอเมริกัน ความเป็นคนรวยหรือการแบ่งแยกชนิดใดๆ

เราเป็นเพียงมวลมนุษย์ ผู้กำลังชื่นชมปิติยินดีอยู่กับธรรมชาติที่ล้อมรอบเราอยู่เท่านั้น

เมื่อตะวันใกล้จะตกดิน สิ่งเหล่านี้ก็ทำท่าว่าจะเริ่มสิ้นสุดลง เขาพาเรากลับเข้าเมืองและพามาติดอยู่ในกลางขบวนของนักศึกษาญี่ปุ่นผู้กำลังเคร่งเครียดอยู่กับการรณรงค์ประท้วงให้สหรัฐอเมริกาถอนฐานทัพไปจากเกาะโอกินากาของพวกเขา

เป็นการเดินขบวนที่ยิ่งใหญ่สวยงามและน่าชื่นชมมากทีเดียว สำหรับคนหนุ่มผู้ไปจากประเทศที่อยากจะมีการแสดงออก  อย่างฉัน

แต่คนอเมริกันเหล่านั้น ไม่สามารถมีความรู้สึกชื่นชมร่วมกันได้อีกต่อไป พวกเขากำลังหวาดระแวงว่า พวกนักศึกษาอาจจะเข้ามารุมทำร้าย หรืออาจจะถึงกับจุดไฟเผารถคันที่พวกเขานั่งกันอยู่เสียก็ได้ ท่าทาวงหวาดกลัวของพวกเขา ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ และเป็นครั้งแรกที่ฉันระลึกขึ้นได้ว่า เขาเป็นชาวอเมริกัน และฉันเป็นชาวเอเชีย

ความรู้สึกเมื่อตอนกลางวัน หมดสิ้นไป และฉันถูกฉุดกลับมา สู่โลกแห่งความจริงที่โหดร้ายอีกครั้งหนึ่ง

วิทยาสารปริทัศน์
20 ก.ค.2513